De wortels van jouw docentschap
Denk jij wel eens terug aan de docenten die jou op school of tijdens je studie werkelijk wisten te raken? Wat deden ze? Wat raakten ze bij jou?
Zelf denk ik regelmatig terug aan mijn leraar godsdienst op de middelbare school die mij altijd het gevoel gaf me werkelijk te zien. Het begon al met de hand bij de deur, een blik in mijn ogen. Oprechte ogen die zeiden: “fijn je weer te zien.”
In de klas gaf hij ruimte, creëerde hij een veilige sfeer, stelde grenzen, daagde uit met een blik of een gebaar. Hij liet me kennis maken met werelden die ik tot dan toe niet kende, moedigde me aan om verder te kijken dan mijn neus lang was.
Het mooiste waren de persoonlijke verhalen over zijn eigen leven, over wat hij zelf had meegemaakt, over hoe zijn leven tot dan toe gelopen was. En hoe hij dat dan altijd weer koppelde aan waar we in les over spraken. Ik was altijd onder de indruk van zijn kracht en kwetsbaarheid wanneer hij zijn verhalen deelde.
Hij was een van de redenen waarom ik er na mijn studie voor koos om docent te worden. Het was mijn verlangen om betrokken te zijn bij de ontwikkeling van (jonge) mensen. Dat is tot op de dag van vandaag niet veranderd. Ook nu ik geen docent meer ben, probeer ik (net als hij) met alles wat in me is een bron van veiligheid, vertrouwen én uitdaging te zijn.
Dat vraagt dat ik in gedachten regelmatig terugkeer naar deze leraar, naar de momenten waarop hij me wist te raken. Hij vormt een van de wortels van mijn eigen docentschap en begeleiderschap. De herinnering aan hem helpt mij om in het hier nu van betekenis te zijn.
Ik ben nieuwsgierig: welke inspirerende docent herinner jij je nog? Wat raakte je? Wat betekent dat nu voor jou?